Υπατία: Θα κρατήσω την αναπνοή μου

H υπόθεση των απεργών πείνας στην Υπατία αποδεικνύει κάτι που ήδη γνωρίζαμε: η κυβέρνηση δεν έχει σχέδιο για τα ζητήματα μετανάστευσης-ασύλου, αλλά είναι πάντα πρόθυμη να σχετικοποιήσει το νόμο, ενθαρρύνοντας την ασυδοσία.

Μετά από ενάμιση μήνα παλινωδιών και την εμπλοκή τεσσάρων υπουργών, βρέθηκε λύση στο πρόβλημα της «Υπατίας». Οι 250 απεργοί πείνας τελικά αποδέχθηκαν τις προτάσεις της κυβέρνησης και δέχθηκαν να δώσουν τέλος στη διαμαρτυρία τους.

Η κυβέρνηση φοβήθηκε. Φοβήθηκε πολύ το θάνατο ενός από τους απεργούς. Κάτι τέτοιο θα εξέθετε τη χώρα διεθνώς. Ανέχθηκε, λοιπόν, τους «αλληλέγγυους» που εντελώς παράνομα θεωρώ, οδήγησαν τους 250 από την Κρήτη στη νομική. Οι «αλληλέγγυοι» πίστεψαν πως θα νικήσουν: είτε η κυβέρνηση θα υποχωρούσε είτε κάποιος από τους απεργούς, θα πέθαινε. Πολιτικό κέρδος, σε κάθε περίπτωση.

Σε κάθε περίπτωση κερδισμένοι ,λοιπόν; Όχι. Υπήρχε μία πιθανότητα να μην κερδίσουν: να εφαρμοστεί ο νόμος. Αλλά αυτή είχε αποκλεισθεί από την αρχή. Στην Ελλάδα ζούμε. Στην Ελλάδα, όπου ο νόμος δεν έχει σημασία. Είναι απλώς ένα είδος φολκλόρ, χωρίς πρακτική εφαρμογή.

Το Υπουργείο διευκρίνισε: με τον ισχύοντα νόμο 3907, όποιος μετανάστης αποδεδειγμένα βρίσκεται επί 12 χρόνια στη χώρα μπορεί να καταθέσει αίτηση για άδεια παραμονής για εξαιρετικούς λόγους. Ωστόσο η κυβέρνηση θα προβεί σε μείωση αυτού του χρόνου, ενώ στο εξής η όποια νομιμοποίηση θα λειτουργεί εξατομικευμένα και όχι μαζικά. Για το καθεστώς ανοχής θα ισχύσουν οι 6 μήνες και η ανανέωση τους για άλλους 6 ή και περισσότερο.

Ο εκπρόσωπος των απεργών μετέφρασε: «εξασφαλίστηκε καθεστώς ανοχής απεριόριστου χρόνου, ταξιδιωτικά έγγραφα και η δυνατότητα με οκτώ χρόνια εργασίας στην Ελλάδα να καταθέσουν αίτηση για άδεια παραμονής».

Είναι σαφές πως η κυβέρνηση παίζει με το νόμο. Το κράτος αυτοαναιρείται. Πως μπορείς να ζητάς το σεβασμό στο νόμο, δηλαδή στη λαϊκή κυριαρχία και το κράτος δικαίου, όταν εσύ δεν τον αντιμετωπίζεις με τον απαιτούμενο σεβασμό; Η ελληνική δημοκρατία αποσυντίθεται στα εξ ων συνετέθη.

Οι απεργοί πείνας είναι σαφές πως βρίσκονταν σε κατάσταση εξαθλίωσης. Πως είχαν φτάσει στο σημείο που επηρεάστηκαν από τις προτροπές διαφόρων να διαπραγματευτούν με όπλο τη ζωή τους, για να μην είναι φαντάσματα εντός της ελληνικής επικράτειας.

Το μεγάλο ανθρωπιστικό και πολιτισμικό πρόβλημα, όμως, δε λύνεται έτσι. Και συνδέεται άμεσα και με το ζήτημα της παροχής ασύλου, αφού αυτό ήταν το αρχικό αίτημα των απεργών πείνας. Η Ελλάδα, όμως, δεν μπορεί πλέον να αντέξει το βάρος αυτό. Το 80-90% της μετανάστευσης προς την Ευρώπη περνά τα σύνορά μας.

Η ΟΝΝΕΔ έχει ήδη καταθέσει προτάσεις βιώσιμες και σε επίπεδο ασύλου, όπως μεταξύ άλλων η αναθεώρηση της Συνθήκης του Δουβλίνου ΙΙ. Που ατυχώς, καθιστά στην ουσία αποκλειστικά υπεύθυνη για όλους αυτούς τους ανθρώπους, τη χώρα μας. Η πρόταση αυτή, που διατυπώθηκε αρχικά από ελληνικές ΜΚΟ, υιοθετήθηκε καταρχάς ως αναστολή ισχύος και σε ψήφισμα της νεολαίας του ΕΛΚ, κατόπιν πρωτοβουλίας της ΟΝΝΕΔ.

Και σε εσωτερικό επίπεδο η Οργάνωση ζήτησε την αλλαγή του θεσμικού πλαισίου για την παροχή ασύλου με άξονα την ταχύτητα, την αμεροληψία και  με βάση τις αρχές του διεθνούς δικαίου, της αναλογικότητας και της αναγκαιότητας, , όπως έχει προτείνει και η Διεθνής Αμνηστία.

Το ζήτημα της μετανάστευσης και του ασύλου, πρέπει να αντιμετωπισθεί συνολικά. Οι εταίροι μας πρέπει να πάψουν να κωφεύουν. Και η κυβέρνηση να αναλάβει δράση λαμβάνοντας υπόψη τις αντοχές της ελληνικής κοινωνίας και τις ανθρωπιστικές αρχές της.

Όμως, είναι άλλο ζήτημα οι προσπάθειες μιας συντεταγμένης πολιτείας για αλλαγές, και άλλο το να παίζεις με το νόμο, λόγω φόβου. Η κυβέρνηση ανοίγει τον ασκό του Αιόλου, που θα καταστήσει τη χώρα μαγνήτη, όπως είπε και ο κ. Μιχελάκης εκ μέρους της Νέας Δημοκρατίας. Και κυρίως: θα επιβεβαιώσει την αντίληψη πως οποιοσδήποτε, οποτεδήποτε το θελήσει, μπορεί να επιτύχει να εξαιρεθεί του νόμου. Δηλαδή, χάος, ανομία.

Επομένως, όταν θα μου ζητήσουν φόρο εισοδήματος, θα κρατήσω την αναπνοή μου. Μέχρι να μου πουν πως δε χρειάζονται τα λεφτά μου. Και να μου ζητήσουν συγγνώμη για την ενόχληση.