Επιλογή επιβίωσης του ελληνικού λαού είναι ο περιορισμός του τεράστιου, σπάταλου κράτους. Στο στενό δημόσιο τομέα πρέπει να προτιμηθεί η λύση των μετατάξεων. Στον ευρύτερο χρειάζονται, σαρωτικές αλλαγές και περιορισμός στις θέσεις εργασίας.
Υπάρχουν δύο βασικοί τρόποι για να μαζέψεις γρήγορα έσοδα: να περικόψεις τις δαπάνες ή να αυξήσεις τους φόρους. Ή και τα δύο. Σε όλες τις χώρες του κόσμου, που έχουν μια ώριμη δημοκρατία, ο διάλογος περιστρέφεται γύρω από αυτό. Η κεντροαριστερά λέει «αυξήστε τους φόρους (στους πλούσιους/τις επιχειρήσεις)» και η κεντροδεξιά λέει «μειώστε τις δαπάνες (από το δημόσιο)». Σε στιγμές κρίσης, μπορεί να προτείνουν ένα μίγμα, π.χ. τα 2/3 από τη μείωση των δαπανών και το 1/3 από την αύξηση των φόρων.
Η επιλογή του Γιώργου Παπανδρέου να μαζέψει φόρους είναι μια απολύτως συνεπής επιλογή. Διαχρονικά, η σοσιαλδημοκρατία παίρνει από όποιους θεωρεί πως δε δικαιούνται να έχουν τόσα –π.χ. τους ηλεκτρολόγους- και τα δίνει σε όσους θεωρεί πως πρέπει να έχουν περισσότερα π.χ. στους υπαλλήλους της Βουλής.
Αφού επί δεκαετίες, το ΠΑΣΟΚ καταλήστευε μέσω της φορολογίας την επιχειρηματικότητα για να διανέμει χρήμα στους πελάτες του, τώρα εξαναγκάζεται να σταματήσει. Με την κρίση, επέβαλε ορισμένα οριζόντια μέτρα, όπως οι περικοπές στους δημόσιους υπαλλήλους. Αλλά κυρίως αύξησε κατακόρυφα τη φορολογία. Επιβάρυνε την ανάπτυξη και αφαίμαξε την αγοραστική δυνατότητα των πολιτών. Είναι αδιέξοδο.
Σήμερα, συζητείται το θέμα της απόλυσης υπαλλήλων από τον δημόσιο τομέα. Είναι αλήθεια πως οι «οριζόντιες λύσεις» τύπου περικοπές μισθών και αύξηση της φορολογίας συνάντησαν τα όριά τους. Όπως αναμενόταν. Το θεμελιώδες πρόβλημα ήταν και είναι ο τεράστιος δημόσιος τομέας. Το Δημόσιο στην Ελλάδα δεν υφίσταται για να προσφέρει υπηρεσίες. Υφίσταται για να προσφέρει απασχόληση. Με κριτήρια όχι ορθολογιστικά, όχι αξιοκρατικά, αλλά «κοινωνικά». Εξ ου και όποιος έχει δεκατέσσερα παιδιά είναι πιο πιθανό να προσληφθεί από κάποιον που έχει δεκατέσσερα μεταπτυχιακά.
Η βασική σπατάλη, επομένως, στο ελληνικό κράτος είναι οι μισθοί των υπεράριθμων υπαλλήλων του. Ας διαχωρίσουμε, όμως, τις περιπτώσεις:
Εν αρχή είναι ο στενός δημόσιος τομέας. Οι απασχολούμενοι σε αυτόν απαγορεύεται από το Σύνταγμα να απολυθούν. Όμως, εάν καταργηθεί μια ολόκληρη υπηρεσία, τότε μπορούν να απολυθούν και οι υπάλληλοί της. Σε μια ευνομούμενη πολιτεία, είναι αναγκαίο ένα μίνιμουμ προβλεψιμότητας. Δεν μπορούμε να διώξουμε ανθρώπους που δόμησαν όλη τους τη ζωή πάνω στην αρχή της μονιμότητας στο δημόσιο. Έστω κι αν αυτή η συνθήκη είναι παράλογη και πρέπει να αλλάξει μεσοπρόθεσμα. Ειδικά μάλιστα όταν υπάρχουν υπηρεσίες (π.χ. τα δικαστήρια) όπου υπάρχει έλλειψη δυναμικού. Θα μπορούσαν να διοχετευτούν εκεί.
Από την άλλη, υπάρχει ο ευρύτερος δημόσιος τομέας. Οι ΔΕΚΟ, το σύμβολο αναξιοκρατίας, σπατάλης και αναποτελεσματικότητας. Εκεί οι αλλαγές πρέπει να είναι σαρωτικές. Εάν τυχόν διαπιστωθεί πως παρά την αξιοποίηση των μονίμων δημοσίων υπαλλήλων υπάρχουν ακόμη κενά, θα μπορούσαν ορισμένοι υπάλληλοι των ΔΕΚΟ να μεταταγούν στο (στενό) Δημόσιο. Και με κριτήρια ορθολογιστικά, ιδιωτικοοικονομικά, να αποφασισθεί πόσοι πρέπει να συνεχίσουν να δουλεύουν σε αυτές. Αλλά και πάλι ο τελικός στόχος είναι ένας: η απόσυρση του κράτους από την επιχειρηματική δραστηριότητα. Και η υιοθέτηση των αρχών του νέου δημοσίου μάνατζμεντ (new public management) στην ψηφιακή εποχή.
Αυτός ο περιορισμός της σπατάλης, θα αποτρέψει τις απολύσεις στον ιδιωτικό τομέα. Που ρισκάρει και παράγει. Που τροφοδοτεί την ανάπτυξη και την πρόοδο της εθνικής οικονομίας. Μελετώντας , άλλωστε, τη διεθνή εμπειρία θα δούμε πως διαχρονικά οι στρατηγικές που προτάσσουν τον περιορισμό των δαπανών έναντι της αύξησης της φορολογίας, επιτυγχάνουν ευχερέστερα.
Ο πολιτικός κόσμος πρέπει να κατανοήσει πως ο έλληνας φορολογούμενος δεν αντέχει άλλο να χρηματοδοτεί τη σπατάλη. Είναι πλέον θέμα επιβίωσης. Και ιδίως η κεντροδεξιά οφείλει να κατανοήσει το ρόλο της εντός του πολιτικού συστήματος και να ζητήσει ξεκάθαρα την περιστολή των δαπάνων. Να αποφασίσει με ποιους θα πάει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου