Η άποψη ότι η αύξηση της φορολογίας επιφέρει αύξηση των κερδών έχει αποδειχθεί λανθασμένη και επικίνδυνη. Ειδικά σε περιόδους ύφεσης, μπορεί να καταστεί μοιραία για την οικονομία μιας χώρας.
«Οι ηλίθιοι μαθαίνουν από τα λάθη τους. Οι ευφυείς μαθαίνουν από τα λάθη των άλλων»
-Καγκελάριος Βίσμαρκ
-Καγκελάριος Βίσμαρκ
Παρακολούθησα πρόσφατα στην τηλεόραση του BBC μιά συζήτηση ανάμεσα σε αμερικανούς γερουσιαστές και των δύο μεγάλων κομμάτων με θέμα τις εκλογές της Τρίτης 2 Νοεμβρίου στις ΗΠΑ. Ηταν αποκαλυπτικό πως και τα δύο κόμματα επιμένουν σε μιά πολιτική δραστικής μείωσης των φόρων. Και οι δύο συνομιλητές συμφώνησαν πως σε μιά οικονομία που κλονίζεται είναι εγκληματική κίνηση η όποια αύξηση της φορολογίας. Διότι έτσι νεκρώνεται η αγορά, απονευρώνεται η κατανάλωση και πεθαίνει το λιανικό εμπόριο. Μαζί με όλα αυτά οι μεγάλοι φόροι γονατίζουν τις σοβαρές επιχειρήσεις και οδηγούν την οικονομία γενικότερα σε αδιέξοδα. Και τα δύο μεγάλα αμερικανικά κόμματα συμφωνούν πως κάθε σκέψη για φόρους σε σχέση με την μελλοντική πορεία της οικονομίας θα ήταν καταστροφική. Η κάθε πλευρά βέβαια βλέπει διαφορετικά την ανάπτυξη και την χρησιμοποίηση των εσόδων του προυπολογισμού. Δεν διαφωνούν όμως πως οι καινούργιοι φόροι αποτελούν την χαριστική βολή για μιά οικονομία σε κρίση.
Αξίζει βέβαια να σημειώσουμε πως το γενικότερο πλαίσιο της συζήτησης στις ΗΠΑ έχει να κάνει με την πλήρη αποτυχία της επεκτατικής πολιτικής Ομπάμα. Η οικονομική πολιτική του αμερικανού Προέδρου απηχεί τις απόψεις και των οικονομολόγων – συμβούλων και του δικού μας Πρωθυπουργού (Στίγκλιτζ, Κρούγκμαν κλπ) και συνεπάγονται μεγάλες δημόσιες δαπάνες για την επανεκκίνηση της οικονομίας (stimulus). Είναι αυτονόητο πως οι μεγάλες δημόσιες δαπάνες οδηγούν σε μεγάλες φορολογικές επιβαρύνσεις. Που όμως εξοντώνουν την οικονομία. Ετσι, ο Ομπάμα σήμερα βουλιάζει την χώρα του σε μιά άνευ προηγουμένου δημοσιονομική τρύπα γονατίζοντας τις δυναμικές επιχειρήσεις κι αυξάνοντας, άθελά του βέβαια, την ανεργία. Η αντίδραση του αμερικανικού λαού στην πολιτική αυτή εκδηλώνεται με την αρνητική του ψήφο του στις εκλογές για το Κογκρέσο.
Πριν από λίγες ημέρες ένας ελληνικός τηλεοπτικός σταθμός είχε συνέντευξη με τον παλιό Πρόεδρο της Αργεντινής Ντε Λα Ρούα. Ο πολιτικός ηγέτης της Αργεντινής υπήρξε ο μοιραίος άνθρωπος της χώρας του μιά και στα χέρια του κατέρρευσε οριστικά η οικονομία της Αργεντινής. Ο σοσιαλιστής Ντε Λα Ρούα είχε έρθει στην εξουσία για να βάλει τάξη – όπως έλεγε – στην κακοδιαχείριση του προηγούμενου Περονιστή, αλλά νεοφιλελεύθερου κατά τις πολιτικές, Προέδρου Μένεμ. Και να αποκαταστήσει βέβαια τις όποιες κοινωνικές αδικίες. Το αποτέλεσμα ήταν η οικονομία της χώρας να οδηγηθεί στη διάλυση και στην αγκαλιά του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου. Σύμφωνα με τα λόγια του ίδιου του Ντε Λα Ρούα στην ελληνική τηλεόραση, η καταστροφή προήλθε από την επιλογή της κυβέρνησής του να μειώσει τα ελλείμματα μέσω της αύξησης των εσόδων. Με την επιβολή βέβαια καινούργιων και μεγάλων φορολογικών επιβαρύνσεων. Οι μεγάλοι φόροι εξόντωσαν την αγορά, οδήγησαν σε παρατεταμένη ανεργία, προκάλεσαν φυγή συναλλάγματος και επιχειρήσεων στο εξωτερικό και κατέληξαν σε αιματηρές εισβολές ανεξέλεγκτων όχλων σε καταστήματα και κατοικίες. Ο Ντε Λα Ρούα επεσήμανε πως αν η πολιτική του ήταν διαφορετική, κυρίως αν είχε επιχειρήσει να μειώσει το έλλειμμα μέσω μείωσης των κρατικών δαπανών, κι όχι αύξησης των εσόδων, τότε πιθανότατα η χώρα του να είχε αποφύγει τα τραγικά συνεπακόλουθα.
Το ερώτημα είναι αν κανείς μαθαίνει στην Ελλάδα από όσα έπαθαν η υφίστανται οι κυβερνήτες της Αργεντινής κατά το παρελθόν και οι πολιτικές ηγεσίες της Αμερικής σήμερα. Από αυτά που βλέπουμε και ακούμε δεν φαίνεται το μήνυμα να έχει περάσει τον Ατλαντικό. Προφανέστατα η ελληνική κυβέρνηση δεν διαπραγματεύθηκε σωστά με την τρόικα. Ή μάλλον δεν διαπραγματεύθηκε καθόλου. Διότι οι εμμονές των ευρωπαίων με την αυξημένη φορολογία και την έμφαση στα έσοδα ενσωματώθηκαν στο Μνημόνιο σχεδόν αδιαμαρτύρητα. Προφανώς διότι κανένας στην κυβέρνηση δεν είχε το θάρρος να σημειώσει πως το έλλειμμα θα μπορούσε να ψαλιδιστεί με γενναίες περικοπές στο κράτος και στα έξοδά του.
Ο Βίσμαρκ, αν ζούσε, δεν θα είχε σε μεγάλη εκτίμηση την διορατικότητα των ηγητόρων μας.
Δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα του Ανδρέα Ανδριανόπουλου τον Νοέμβριο του 2010
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου